SHBA: Tragjedia e familjes ushtarake bashkon dy botë pas 18 vjetësh/

Nga Besa Pinchotti*/

Kur oficeri amerikan CW2 Kevin Reichert hipi në helikopterin e tij Apache për herë të fundit, ishte pjesë e një taskforce që mbështeste ndërhyrjen e NATO-s në Kosovë. Ishte një vend për të cilin mezi kish dëgjuar… por unë e njoh mirë atë vend. Baba im, Ramiz Tafilaj, është nga Kosova dhe, si fëmijë, kam kaluar çdo verë atje me familjen time — derisa gjendja u keqësuar aq shumë sa nuk mund të shkonim më. Më shumë se 10-mijë njerëz u vranë nga forcat serbe. Dhe me gjasë i keni parë fotot e miliona kosovarëve të dëbuar prej shtëpive të tyre, duke ecur me javë të tëra, duke fjetë në kampe refugjatësh, duke u munduar  të arrrijnë në vendet fqinje. Vetë familja ime ishte diku në mesin e turmave, dhe na u deshën muaj me i gjetë ata që ishin larguare dhe kishin mbijetuar.

Kur Kevini foli me gruan e tij, Ridgeley, një orë para se me u nisë në mision, e kishte parë me sytë e vet. “Zemër,” i tha gjatë bisedës që asnjërit nuk i shkoi mendja se do të ishte thirrja e fundit, “duhesh me e pa shkatërrimin që e përjetojnë këta njerëz. Do të bëj çmos për me i çlirue.”

Por çmosi qe diçka që familja nuk e kishte përfytyruar  asnjëherë. Helikopteri i Kevinit u rrëzua në Shqipëri. Kanë kaluar gati 18 vjet prej se Ridgeley Reichert e humbi burrin… dhe Carissa (atëherë 9-vjeçe), Chris (7) and Colten (4) humbën baban e tyre. Kevini dhe bashkëpiloti i tij, CW3 David Gibbs, ishin ushtarët e parë amerikanë që u vranë në konfliktin ballkanas. Për vite me radhë, im atë ka dashur me i gjetë familjet e tyre. “Deklarata e Pavarësisë së Kosovës u shkrua me gjakun e këtyre ushtarëve. Nuk do t’i harrojmë kurrë.”

Në shkurt, në të nëntën Ditë të Pavarësisë së Kosovës, prindërit e mi dhe një mik yni — historiani i njohur kosovar Jusuf Buxhovi — udhëtuan nga Teksasi për në Wisconsin për ta takuar familjen Reichert. Këta fëmijë ushtarësh që humbën të atin e tyre para sa motesh nuk janë më fëmijë — Carissa ka dy fëmijë të saj, Chrisi ndihmon me biznesin familjar dhe Colteni po studion historinë në Universitetin e Wisconsinit, duke u përqendruar në Ballkanin. Dhe Ridgeley, bashkëshortja që përjetoi sakrificën më të madhe dhe i rriti vetë tre fëmijë, udhëheq fermën e familjes.

“Dy milionë njerëz po jetojnë në liri dhe pa frikë falë burrit tënd,” i tha babi im, ndërsa ajo po vështronte të birin tek e fshinte me përpikëri foton në kornizë të helikopterit të Kevinit.

“Për herë të parë që prej se vdiq Kevini, ndiej sikur jeta ka kuptim,” tha ajo. Babi im dhe Ridgeley këmbyen tregime të vuajtjeve, sakrificave dhe respektit të ndërsjellë. “Falë burrit tënd, ëndrrat e vendit tim janë gjallë,” i tha asaj. “Kevini bëri për popullin tim atë që unë vetë nuk munda ta bëj.” Babi im i dha familjes një plis, qeleshen tradicionale shqiptare që e bartin shumë prej të afërmve tanë. Chrisi tha se babai i tij do të ndihej krenar t’i shihte të gjithë së bashku dhe se duke e ditur se i ati nuk i ka vdekur kot – i jep fuqi në kohë të vështira.

Familja ime dhe Reichertët tani janë miq — ndajnë një lidhje të pathyeshme. Ç’do ndodhë në vijim? Ata po planifikojnë me e vizitue Kosovën vitin e ardhshëm për ta kremtuar 10-vjetorin e pavarësisë së vendit, ndërkohë që shpresojnë të kontaktojnë me familjen e pilotit tjetër.

*Autorja është drejtore e komunikimit, Shoqata Kombëtare e Familjeve Ushtarake (National Military Family Association), Washington