13 DHJETORI 1990 ASHT NDER DITËT MA TË SHENUEME TË NJË RILINDJES SË DEMOKRACISË SË RE, NË QYTETIN MARTIR TË SHKODRES…/
*Rinia Shkodrane shgulë njëherë e përgjithmonë para Prefekturës së qytetit, një nga figurat ma të urryeme të Historisë së Popullit Shqiptar, diktatorin tiran Enver Hoxha!/
*Populli i Shkodres Heroike thërret me zanin e zemres: “Poshtë Enver Hoxha!”/
Nga Fritz Radovani/
Mbas ditës së Ringjalljes së Fesë në Rrëmaji, pikrisht pranë Zallit të gjakosun të Kirit, ku Don Simon Jubani shpartalloi dyertë e ferrit komunist, në muret e Rozafës plakë rane edhe njëherë rrezet e një dielli që kishte perëndue që me 29 nandor 1944… E shtergata e asaj dite të kobëshme kishte ly me Gjakun e Popullit të Shkodres krejtë Veriun…
Male e fusha nuk dalloheshin fare se ishin të mbytuna në lumenjë të skuqun që vlonin per 47 vjet nga plumbat e tradhtarëve t’ Atdheut, vrastarë të pashpirtë e pa burrni…
Pabesia e “yllit kuq partizan” kishte rroposë perdhe edhe Kështjellat shekullore!
Drapen e çekani stalinist vazhdonte me korrë lulen e Rinisë Shqiptare… “Perandorët” e një mbretnije vrastare vazhdonin me mbulue me zallin e Adriatikut gjurmët e qytetnimit Europjan Perëndimor, të skalitun nga universitetet ma të njohuna të Demokracisë!
Ishte vrastari i pashpirtë Enver Hoxha, që per kolltukun e vet vriste me kusht: “Me dijtë vullnetin e fundit të viktimave që betonin bunkerin e robnueme nga sllavokomunistët!”
Edhe skilja Ramiz Alia ishte me pushkë e kazem krah’ e qafë, i ndjekun nga kobra e pashoqe e vendeve të helmatisuna e gjakprishuna Nexhmije Hoxha, vejusha…
Të gjithë Shkodranët i mundonte vetem një mendim që i grryente trunin per 47 vite: “Deri kur ky surrat i këtij qen’ e bir qeni, perballë Prefektures së Shkodres ?!”…
Atë ditë Dhjetori gurt’ e Rozafës shkelqenin ma fort se kurrë!
Rinia Shkodrane po realizonte andrren e sa e sa viktimave të Gjenocidit të tiranit Enver Hoxha, e nder të fundit ishin Djelmët e Vajzat që pak ditë perpara kishin la me Gjakun e Tyne Rinor, piramidat kufitare të Shqipnisë cungueme nga “Europa plakë”.
I madh e i vogel nuk ngopej kur shihte një djalë të rij “mbi koken e Enverit…”
Askush nga “ata” poet… që e vajtuen me 11 Prill 1985, nuk u frymzue nga Rinia ynë!!…
Sesi mu kujtue Poeti Don Ndre Mjedja:
“Oh, zbrit nder ne, mbretnore
Shqipe, edhe ‘j herë, si zbrite
Kur përmbi ball, madhnore
Të Madhit Kastriot’ i shndrite,
Të binden barbart e ri
Per Djelm qi ke Shqipni.”
Melbourne 13 Dhjetor 2016.